Wiele dzikich gatunków świń z Azji Południowo-Wschodniej zagrożonych jest utratą siedlisk spowodowaną nielegalnym wyrębem, komercyjną wycinką drzew oraz zajmowaniem terenów dzikich przez człowieka. Pozostałości populacji żyją na małych, odciętych od siebie terenach. Kolejny problem to hybrydyzacja, tj. genetyczne mieszanie się z żyjącymi na wolności lub zdziczałymi świniami domowymi, jak również z dzikimi świniami euroazjatyckimi. Dodatkowo, zagrożeniem są także intensywne polowania, ponieważ w niektórych regionach są one preferowanym źródłem pożywienia, po drugie dlatego ponieważ często powodują one szkody w uprawach, co z kolei wywołane jest utratą ich siedlisk.
W związku z rozprzestrzenianiem się afrykańskiego pomoru świń (ASP) bardziej niż kiedykolwiek, zagrożone są szczególnie małe populacje gatunków świń azjatyckich żyjących na wyspach, takie jak świnia baweańska (Sus blouchi), świnia jawjska (Sus verrucosus) czy świnia brodawkowata (Sus cebifrons).
Wpływ afrykańskiego pomoru świń na ochronę gatunków w regionie Azji i Pacyfiku może być katastrofalny w skutkach, ze względu na potencjalnie wysoką śmiertelność lokalnych świń dzikich.
W związku z tym Międzynarodowa Unia Ochrony Gatunków Przyrodniczych (IUCN SSC) wyraża coraz większe zaniepokojenie możliwością wystąpienia ognisk afrykańskiego pomoru świń, które mogą doprowadzić na skraj zagłady 11 azjatyckich gatunków dzików. Wyjaśnia, że utrata rodzimych gatunków dzikiej zwierzyny wpłynie również na niestabilne społeczności ekologiczne, pozbawiając już zagrożone drapieżniki niezbędnego do życia źródła pożywienia.
Ponieważ świnie odgrywają kluczową rolę w dostarczaniu białka miliardom ludzi, a także zwierzętom mięsożernym, takim jak tygrysy, lwy, jaguary czy wilki. Na obszarach, gdzie dzikie świnie występują naturalnie, ci wielcy, wszystkożerni inżynierowie krajobrazu są kluczowymi gatunkami ekologicznymi. Ze względu na ich zachowania związane z żerowaniem i ryciem, a czasem drapieżne, pełnią podstawowe funkcje w dużych i małych ekosystemach.
Swoją nazwę zawdzięczają trzem parom brodawek na pysku, które znajdują się przed oczami, pod oczami i w tylnym kąciku żuchwy. Swinie brodawkowate to małe świnie. Sierść dorosłych osobników jest zwykle ciemnoszara lub czarna, natomiast młode rodzą się w pasiastych barwach, aby dobrze zamaskować się w leśnych siedliskach. Cżęsto występuje u nich grzywa na szyi.
Ogólnie świnie są zwierzętami bardzo społecznymi. Samice żyją w dużych grupach rodzinnych, podczas gdy samce wędrują samotnie lub dołączają do grupy samic. Suidae są jedynymi zwierzętami kopytnymi, które zazwyczaj wytwarzają większe mioty potomstwa. Z reguły w jednym miocie rodzi się od 1 do 6 młodych. U innych gatunków, takich jak dzik europejski (S. scrofa), w jednym miocie może występować do 13 prosiąt.
Wśród dużych grup ssaków świnie często zajmują czwarte miejsce pod względem ogólnej inteligencji, za małpami, delfinami i słoniami. Mają niesamowite zdolności uczenia się i rozwiązywania problemów, a ich inteligencję często porównuje się z inteligencją 3-letniego dziecka.
W trakcie trwania kampanii "Zwierzę roku 2022" zbierane będą datki, które umożliwią wprowadzenie działań mających na celu ochronę zagrożonych wyginięciem gatunków świń. I tak w stacji hodowlanej na indonezyjskiej wyspie Jawa, ma zostać utworzona rezerwowa populacja baweańskiej świni brodawkowatej. Istnieją już także koncepcje ochrony rzadko występującej jawajskiej świni brodawkowatej oraz zagrożonej wyginięciem świni wisajskiej z Filipin. Kampania ma umożliwić szybkie wdrożenie działań.
Ty także możesz wesprzeć kampanię ochrony zagrożonych gatunków na rzecz świni brodawkowatej, tutaj:
